Time Understands Love

Once upon a time there was an island where all the feelings lived; Happiness, Sadness, Knowledge, and all the others......, including Love.
One day it was announced to all of the feelings that the island was going to sink to the bottom of the ocean.
So all the feelings prepared their boats to leave.
Love was the only one that stayed.
She wanted to preserve the island until the last possible moment. When the island was almost totally under, Love decided it was time to leave.
She began looking for someone to ask for help.
Just then Richness was passing by in a grand boat.
Love asked, "Richness, Can I come with you on your boat?" Richness answered, "I'm sorry, but there is a lot of silver and gold on my boat and there would be no room for you."
Then Love decided to ask Vanity for help who was passing in a beautiful vessel.
Love cried out, "Vanity, help me please." I can't help you", Vanity said, "You are all wet and will damage my beautiful boat."
Next, Love saw Sadness passing by.
Love said, "Sadness, please let me go with you." Sadness answered, "Love, I'm sorry, but, I just need to be alone now."
Then, Love saw Happiness. Love cried out, "Happiness, please take me with you."
But Happiness was so overjoyed that he didn't hear Love calling to him.
Love began to cry.
Then, she heard a voice say, "Come Love, I will take you with me."
It was an elder. Love felt so blessed and overjoyed that she forgot to ask the elder his name.
When they arrived on land the elder went on his way.
Love realized how much she owed the elder.
Love then found Knowledge and asked, "Who was it that helped me?"
"It was Time", Knowledge answered.
"But why did Time help me when no one else would?", Love asked.
Knowledge smiled and with deep wisdom and sincerity, answered,
"Because only Time is capable of understanding how great Love is."

Panandaliang Aliw

1st year highschool na ako ng natuto na akong mag-commute. Isang traysikel at dalawang jeep papuntang school. Nasubukan ko na rin namang mag-service sa buong elementary ko kaya desidido na akong makipagsapalaran na lang sa trapik at magaksaya ng oras sa paghintay sa jeep na hindi puno.

Masaya mag-commute.Kahit nakakapagod, ‘di naman matutumbasan nito ang ‘adventure’ na makukuha mo sa araw araw. Iba’t ibang mukha, iba’t ibang pangyayari. Minsan, yung nangyari ngayon parang nangyari kahapon pero minsan may mga nangyayaring hindi mo makakalimutan kahit maging lola ka na at lumilipad na ang mga sasakyan, hindi na gumugulong.

At bawat araw, iba- iba rin ang mga nakakasalamuha mong tao. May ubod ng baho, ubod ng pogi, ubod ng ganda na nakakatibo, ubod ng maniac. Exciting hindi ba. Sa tuwing may makakatabi akong kyut, tinututuring kong lucky day ko iyon kahit patayan sa mga quizzes, kahit kaka-bad trip mag-lunch sa 1&2 dahil sa dami ng tao. Tinuturing ko silang panandaliang aliw. Ansaya saya magkaroon ng katabing kyut sa jeep lalo na kapag traffic. Humihiwalay ang reyalidad sa sistema ko habang nag-iilusyon na what if girlfriend ako ng katabi ko, kung kunwari magtulug- tulugan ako at sumandal ako sa balikat niya’y papayag kaya siya o dudukutan niya ako ng cellphone at wallet.. haha.

Marami- rami na rin sila. Merong may mga kasamang GF na insecure na kung makakapit sa boyps nila ay parang tuko. In fairness mukha rin kasi silang tuko. Meron din namang nagpapapampam sa pamamagitan ng pagkanta out of nowhere, hindi ko nga maintindihan kung kikiligin ba ako o matatakot, medyo creepy kasi, marami rin namang BF na BF ang dating pero BF din pala ang hanap nila. Pero sa dinami- dami nila, mayroong nag-iisa na kakaiba talaga. Hanggang ngayon, napapaisip pa rin ako ng puro ‘what- ifs’ sa tuwing naaalala ko siya…

Sa España ako sumasakay ng jeep pauwi. 6pm nun, Martes. Pagsakay ko ng jeep, 4 pa kulang. At grabe, ang gwapo ng makakatabi kong yuppie kaya lang mukhang brat at may ere. Pagsakay ko, bumaba yung isang ‘mukhang tatay’ sa gilid sa may labasan dahil nasikipan bigla..ewan. Baka nagka-LBM. Aalis na sana kami nung bumaba siya. At wala kaming choice kundi maghintay ng pupuno sa kulang. Nagmumuni- muni na lang ako habang nakatanaw sa windshield.. bigla na lang may isang kyut na yuppie uli sa labas parang naghihintay ng gf o ng sasakyan. Aba..maskyut ito. hehehe. Matangkad mga 5’10’, clean cut na naka-gel, blue polo, may clutch bag, mukhang papasok pa lang kahit pauwi na. Mukhang typical na leading man sa isang koreanovela. Mala Cyrus ni Kim Sam Soon. Bagay kami maganda rin naman ako at kahit di masyadong matangkad.
Syempre kinapalan ko na mukha ko.

Kaya habang naghihintay, heto na naman ako. Nag-da-daydream kahit gabi na. Tinitigan ko lang siya habang sinasambit sa isipan kong ang swerte naman ng syota nito. Hanggang sa bigla na lang humiwalay ang kaluluwa ko sa katawan ko nang biglang tumingin siya sa akin. Huli na nang ma-realize kong kitang- kita pala akong nakatanga sa kanya sa loob ng jeep dahil bukas ang ilaw sa loob.

Nakakahiya. Kunwari tumingin ako sa cel kung anong oras na. Buti na lang umalis na siya pagtingin ko uli at may dumating na rin na pasahero na kukumpleto sa amin. Napahinga ako nang malalim nang biglang…omygad. Makakatabi ko pala si ‘dreamboy’ huhuhu. Kulang na lang magmaskara ako sa hiya.

Hay.

Sa biyahe, di ako mapakali. Paano, masikip ang jeep at dama ko ang bawat kibot niya. Napagtanto kong hindi rin siya mapakali. Sa aking peripheral vision ay nakikita kong tumitingin siya sa akin. Sinubukan kong tingnan siya habang tinatakip ang mahaba kong buhok. Nahuli niya ako kaya kunwari ay tumingin na lang rin ako sa direksiyon kung saan siya tumitingin yung tipong kunwari ang akala ko may tinitignan din siyang iba. Nakakatawa. Mukhang tanga.

Kinakabahan ako. Nahihirapan akong huminga sa takot na marinig niya at maramdaman ang mabilis at malalim kong paghinga. At ewan kung nananadya siya dahil makailang beses din siyang napapabuntong- hininga at nag- "aahem." Basta kakaiba ang kutob ko. 99.9% sure ako na kapag tumingin ako sa kanya ay kakausapin niya ako.

Pero hindi ako tumitingin. At hindi rin siya tumitigil sa kakatingin. Kulang na lang hawiin niya ang mahabang buhok ko at sinasadya ko namang ibagsak pa ito lalo sa pamamagitan ng pagtungo at pagtulog kunwari. Nakikiramdam ako. Siyempre kailangan maging Maria Clara kahit konti. Hindi ako makapaniwalang nangyayari ito ngayon sa akin...

This is it. This is really is it.

Kaya hinanda ko na ang sarili kong kausapin siya at tanungin kung anong problema niya..
Baka naman akala lang niyang mandurukot ako?! Hehe. Bahala na basta kakausapin ko siya. Huminga ako ng malalim habang sina-psyche ang sarili. Kaya mo yan gurl. At pag- angat ko ng ulo ko...

“Manong diyan lang sa tabi.”

Sabi niya habang tinititigan ako ng tipong "pakshet, bakit ngayon ka lang tumingin sa akin?!! Sana magkita uli tayo...miss."

Sabay hinto ng jeep.

Back to reality.

Fare Thee Well

The moment you read this, I will be a thousand miles away from you. I know you wouldn’t even care less and I’m not really sure what I could make out of that. Look, I have no intensions of pestering you as you say you have a busy schedule. There’s just something I wish to convey before I finally let go of this feeling, move on, and live my life. I don’t really give out letters like this to those people I fancy, it always seemed so easy for me to talk to them and give them a piece of my mind. Just couldn’t figure out why I find it so difficult for me to have a word with you regarding this matter. I know I started this whole insane sh*t at the wrong foot. What I thought was just a big joke turned out to be something that devoured me. I didn’t have any idea that it was going to eat me whole. Had I known, I shouldn’t have indulged myself onto it. I thought I was in control, something I’m used to being all the time. And when I noticed that I wasn’t and that I’m slowly slipping away to my typical controlled self, it scared the hell out of me. YOU scared the hell out of me. So I went back to my usual routine again: going out, meeting new people, and trying to enjoy their company - to keep my mind off you. But I should have known better. It was useless, utterly futile…all in vain.

I often wonder what it is with you that made me feel this. You made me feel all those stupid mixed emotions all at the same time. And it was then that I figured out that I was in deep shit. I had my pride. I tried to conceal it to everyone, to you, and even to myself. I knew what our friends are like. They’d surely make a big laugh out of me. I can already see them with their eyes wide open as if I have just said the most absurd thing. See, it was always a conscious effort to be cool whenever you’re around. To act natural, to be left unnoticed. It wasn’t easy, I swear.

But I’m only human. I also get tired. I’m tired of pretending that I don’t care at all. Tired of using that nonchalant façade every time I hear them talking about you, or hear them talk about something that reminded me of you.

What we had was not something substantial, I must admit. And for that, I want to thank you for the incredible memories that would forever be etched within me, those would bring out the best smile in me as I reminisce. Please don’t get me wrong here. I don’t intend to attract attention from you. I don't even expect anything from you after having this. I just feel the need to do this. For myself. For no other reason but to put you all behind me.

I loved you, this I'm certain.

So anyway, thank you for taking the time to read this…if you did read on. I have just unloaded something that has eaten most of my time lately. Somehow, I feel a lot okay now. I’m looking forward to seeing you again. And when that time comes, I will be ready to be friends with you…without pretensions.

It will be better that way.

so true

Sometimes, we just can't teach our hearts to love those lost souls back.. No matter how hard we try, the wounds left make it hard to forget but sooner or later it will become scars. Scars that you don't want to see.. But you can choose to forget it's there. And then our hearts reopens back for love, ready for a new one, just if we will, and when time is just right..

Memories Left Unsaid

"Everything that happen once can never happen again, but everything that happens twice would surely happen for the third time."

Matapos ang napakatagal na panahon, nasabi ko na rin sa sarili ko na ok na ako. Dumaan ang mga araw, mga linggo at taon ng wala ka sa tabi ko. Nakayanan ko yun, sabi ko pa nga, magiging ok ako kahit wala ka. Marami na rin mga nangyari sa buhay ko nun, marami na rin akong nakilala at may mga nagustuhan din. Pero ewan ko ba kung bakit parang nananadya ang pagkakataon, pinagsama tayo sa iisang okasyon.

Di maiwasan na di tayo mag-usap. No choice kung baga. Naalala ko na naman lahat ng mga alaalang nakalimutan ko na. Nagkatotoo yung "reliving the past". Iniwan mo siya at nagkabalikan tayo.

Masaya ako noon. Ginawa ko ang lahat para maging maayos tayo. Sabi ko nga dati, hindi ako naniniwala sa reconciliation. Para sa akin noon, lahat ng tapos na ay di na dapat pang balikan pa. Pero kinalimutan ko yun. Lahat ng di mo gusto noon, iniwasan ko. Ayoko na kasing maulit ang mga maling nagawa noon. Binigay ko lahat para sa atin dahil naniwala akong tayo talaga ang para sa isa't isa.

Pero nawala ka ulit. Nawala ang pangakong hindi na tayo maghihiwalay pa. Bawat pagkakataon na magkasama tayo, di ko maramdaman na kasama kita. Parang ang layo mo, parang hindi mo ako nakikita. Balewala lang sa'yo ang mga usapan natin. Naiiwan akong nag-iisa at paulit-ulit na naghihintay.

Sinubukan ko ulit bumangon. Pinilit kong ayusing muli ang buhay ko at masanay na naman na wala ka sa tabi ko. Matagal din yun. Pero dumating ka na naman. Humihingi ng isa pang pagkakataon.

"Everything that happen once can never happen again, but everything that happens twice would surely happen for the third time."

Yun ang drama mo. Kung alam mo lang kung gaano ako natuwa nung sinabi mo yun... Pero hindi, hindi ko tinanggap yun kaagad. Sabi ko, siguraduhin mo muna yung nararamdaman mo, baka nabibigla ka lang o napipilitan. Sabi ko sa'yo, magiging ok ako kahit ano pa ang desisyon mo. Sabi ko, mag-aantay ako sa sagot mo.

Pero di mo sinabi yung sagot mo. Nalaman ko lang sa kaibigan ko ang lahat. Sabi pa nga niya, bago niya yun sabihin na wag daw akong iiyak. Di ko alam kung ano dapat kong maging reaksyon, pero hinanda ko ang sarili ko sa maririnig ko. Sabi mo sa kanya, parang nawala na yung pag-ibig mo para sa akin. Na kung gagamitin mo ang isip mo, talagang ako ang pipiliin mo. Bago na naman ang drama mo. "If the feeling is gone" naman.

Tinanggap ko lahat yun. "No hard feelings". Di nga ako umiyak eh. Eh ganun talaga, wala na akong laban dun. Knock-out na. At least, nalaman ko yung totoo. Nalaman ko kung ano ba talaga ako sa'yo. Yun nga lang, sa iba ko pa nalaman. Pero, ok na rin yun, ang mahalaga, matatapos ko na rin ang lahat. Move-on, kailangan eh. Hindi pwedeng habambuhay ma-stuck. Sabi ko sa'yo, tigilan muna natin ang komunikasyon. Tingin ko kasi, mas makabubuti yun sa atin, lalo na sa akin para naman mabigyan ako ng pagkakataon na ayusin ulit buhay ko. Pumayag ka noon. Binura ko ang numero mo sa telepono ko at lahat ng may kaugnayan sa'yo. Pero kahit papano naman, malalaman ko kung ikaw yung nagtext dahil kabisado ko yung mga last digits sa number mo.

Nagsimula na naman ako. This time, totoo na. Nagustuhan ko yung mga pagbabago sa sarili ko. Ngayon, talagang masasabi kong kaya ko lahat. Parang sumailalim ako sa drug rehabilitation. Mabusisi at matagal na panahon ang nilalaan para lang mawala ang epekto ng droga sa sistema. Para kasing naging ganun ka sa akin. Nasanay ako na lagi kang nandiyan. Nasanay ako sa presensya mo.

Tulad ng mga bagong labas sa rehab, nakalaya din ako sa pagkakakulong sa'yo. Nakita kong marami palang nagmamahal sa akin, at ay mga nasasaktan sa tuwing umiiyak ako dahil sa'yo. "The truth will set you free". At dahil dun kaya malaya na ako ngayon.

Pero eto ka na naman. Hindi ko alam kung bakit paulit-ulit kang bumabalik sa tuwing maayos na ang buhay ko. Nagpaparamdam ka na naman. Hindi ko alam kung ano ang motibo mo para muling magbalik. Nagtataka ako kung bakit. Pero isa na lang ang iisipin ko. Pakikipagkaibigan na lang marahil ang dahilan. Hindi na ako mag-iisip pa ng iba. Baka maling interpretasyon na naman ang ibigay ko. Pero kung yun nga ang iniisip mo, wag kang mag-alala, di pa rin nawawala ang pagkakaibigan natin kahit ano pang mangyari.

Kahit ano pa man ang mangyari, alam ko na sa sarili ko kung ano ang kahalagahan ko. Hindi ko na hahayaang masaktang muli ng isang taong walang pakialam sa nararamdaman ko. I deserve to be happy.

"It's always painful to know that someone is irrevocably gone and all that's left are memories of beautiful days gone by. Sometimes, it boggles my mind why people fall in love, then say goodbye; why they cannot belong forever when at first, they can never seem to part...

... but then i realized that after all, maybe they're just not meant to be."